Merhabalar, benim hikayemde prematüre annelerine umut olsun. Normal ve sağlıklı giden bir hamileliğim vardı ilk kez anne olacaktım. 29. Haftada başlayan anormal ödemlerimi kendim fark ettim ve gebelik zehirlenmesi geçirdiğimi anladım. Kendi doktorum her ne kadar umursamasa da (!) işler yolunda gitmiyordu ve kızımın hareketlerinin azaldığını hissettim. Başka bir doktora acil gittim ve +4 protein kaçağı, 18 tansiyon ile şehir hastanesine yatırıldım. 2 gün ciğer geliştiriciyle dayanabildik ve 31 haftalıkken 1225 gram ağırlığında doğdu kızım. Doğum esnasında beni bayılttıklarında uyanır uyanmaz kızımı aradı gözlerim ama tabiki yoktu kızım. Entübe bir halde yoğun bakıma alınmıştı. Düşmeyen tansiyon ile ben de bir hafta hastanede kaldım. İkinci gün görebildim minik kızımı. 24 saat dolmadan entübeden çıkmıştı güçlü kızım ve sabaha çıkamayabilir dedikleri hâlde… Ah prematüre bebekler öyle mucizesiniz ki… 29 gün süren yoğun bakımdan sonra, her gün süt sağıp hastaneye götürmeler bitti.
1700 gramken taburcu olduk. Beni ememedi ama hep hep sütümü sağarak verdim. Şu an 18 aylık ve hâlâ anne sütü alıyor şükür ki. Fındık bir minnoş kız oldu. Yürüyümeyi öğrendi ve asla yerinde durmuyor. 🙂 o günler geçmez sanmıştım ama dönüp baktığımda acı bir tebessümle hatırlıyorum o günleri. Her şey geçiyor, anlatılıyor. Yeter ki güç ve sabır olsun. Zaman denen şey iyi ki var…